CÓNTAME UN CONTO

Meli e Mª Luisa volveron ao colexio de novo para contar un conto que encantou ao seu auditorio.

Emilia era unha nena que tiña un vestido con flores, un abrigo vermello e zapatos con lazos vermellos. Vivía nunha casa xunto ao bosque, co seu papá e a súa mamá, o seu irmán Esteban e a súa irmá pequena Elisa. Emilia tiña tamén un osiño cunha pata rota, unha cadeira verde e un ourizo vivo: Arturo.
Un día Emilia puxo o seu abrigo vermello e os seus guantes vermellos e foise pasear polo bosque en busca de flores coas que facerlle un ramiño a mamá. Colleu pola dereita, logo pola esquerda, outra vez pola dereita, e, finalmente, Emilia perdeuse.
O bosque era moi grande e Emilia moi pequeñita. Como fará para volver con mamá e papá? Subirá a unha árbore para mirar dende alá arriba? Pero a primeira póla está demasiado alta!...
Oh, un ruído! Mamá dixera unha vez que os lobos están moi lonxe, pero cando se é moi pequena e estase perdida no bosque, tense medo e dan moitas ganas de chorar.
Pero non eran os lobos, era Arturo!, Arturo, o ourizo! Emilia ponse moi contenta. Agora xa non está soa! Arturo coñece o camiño! Dan voltas á esquerda, á dereita, e aí está a casa! Grazas, Arturo! 
E agora na casa, como sempre, están papá e mamá, Esteban e Elisa, a cadeira, o osiño que ten a pata rota, e tamén Arturo e, por suposto, está... Emilia.


MOITAS GRAZAS MELI E Mª LUISA POR CONTARNOS ESTA HISTORIA TAN BONITA!!!