Cada ano o día 24 de outubro celébrase o Día das Bibliotecas.
O cartel deste ano está diseñado pola ilustradora Elena Odriozola, que foi Premio Nacional de Ilustración 2015, e o pregón está escrito por Ledicia Costas, escritora galega que nos visitou hai dous cursos para falarnos do libro "Escarlatina, a cociñeira defunta", co que conseguiu o Premio Nacional De Literatura Infantil e Xuvenil 2015.
Un vagalume é
unha illa diminuta extraviada na noite máis densa. Cen vagalumes, unha
constelación misteriosa que marca o rumbo cara a outros universos. Así, con esa
estratexia de luz, organízanse os libros que moran nas bibliotecas. Son
aloumiños fosforescentes que incendian os soños e recompoñen os corazóns grises
ata facelos recobrar o seu vermello brillante. Calquera individuo que padeza a
síndrome do corazón gris, debería poñerse en mans dun experto e visitar unha
biblioteca.
Para escribir un
libro, ademais de facer malabarismos coas palabras hai que ser unha
desvergonzada ou un tolo. Un atrevido, unha excéntrica descontrolada! Levar un
calcetín de lunares, outro de raias e os pelos de punta. Unha crista como as
das cacatúas sería un peiteado ben interesante para un escritor. Só as mentes
máis disparatadas son aptas para escribir libros. Mais para custodialos non
chega con ter un desaxuste nos cables cerebrais. É indispensable ser de fóra.
Un extraterrestre. As bibliotecas albergan seres con antenas xiratorias,
cerebros milliométricos que memorizan títulos rebuscados, rimbombantes,
campanudos. As persoas que custodian os libros sempre me pareceron criaturas
singulares. Están dotadas de extremidades retráctiles que estiran e estiran ata
alcanzar aquel volume ao que semellaba imposible acceder. E logo, coma se nada,
recompóñense e todo volve á súa posición natural. Semellan seres humanos, mais
a pouco que os observes, percibirás que non son de aquí. Unha das cousas que
máis me fascina é o seu cerebro. Parécenme tan listos! Os libros fabrican
pensamentos. Pasar tantas horas dentro dunha factoría de ideas é bo para ter un
corazón vermello e brillante e unha cabeza chea de plans fantásticos.
Alguén me contou
que o 24 de outubro é o Día das Bibliotecas. Sería xenial montar unha festa con
confeti e pompas de xabón. Unha cousa grande. A min encantaríame vestirme para
tal ocasión coma o personaxe dalgún libro, sentar na mesa dunha biblioteca da
cidade onde vivo, e agardar a que viñesen visitarme. Nas bibliotecas podes ser
quen ti queiras. Desde Mary Poppins ata Matilda. Atreyu, Drácula e ata
Pippilotta Viktualia Rullgardina Krusmynta Efraimsdotter Långstrump. Podes
poñer botas de pelo, plumas, zancos e sombreiros. Sombreiros! Iso é! Imaxino a
unha pequena lectora achegándose a min discretamente, engaiolada polas cores e
formas do meu chapeu:
—Sombrereira
tola, que festa tan marabillosa! Sería tan amable de servirme unha taza de té?
Eu serviríalla
con moito gusto, poñendo cara de muller refinada, e logo as dúas faríamos a un
tempo ruído ao tragar. Soaría algo así como glup glup glup. E antes de que nos
dese tempo de botarnos a rir de xeito desenfreado, aparecería o bibliotecario,
como xurdido da nada, que para iso posúen a facultade de materializarse diante
de ti no momento máis inoportuno, e nos advertiría de que as bibliotecas non
son lugares aptos para ir merendar. Hai que recoñecer que son únicos
custodiando tesouros. Extraterrestres co corazón vermello e brillante. Que
cousa tan fantástica. Feliz Día das Bibliotecas!
Texto: Ledicia
Costas / Ilustración: Elena Odriozola